کد مطلب:284980
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:243
حدیث 33
عن دعبل بن علی الخزاعی، یقول: انشدت مولای الرضا، علی بن موسی علیهما السلام، قصیدتی التی اولها:
مدارس آیات خلت من تلاوه
و منزل وحی مقفر العرصات
فلما انتهیت الی قولی:
خروج امام لا محاله خارج
یقوم علی اسم الله و البركات
یمیز فینا كل حق و باطل
و یجزی علی النعماء و النقمات
بكی الرضا علیه السلام بكاءا شدیدا ثم رفع راسه الی، فقال لی: یا خزاعی! نطق روح القدس علی لسانك بهذین البیتین.... [1] دعبل بن علی خزاعی گوید: آن قصیده ام را كه آغازش چنین بود: مدرسه های آیات از تلاوت تهی مانده و خانه وحی، بیابانی بی آب و گیاه را ماند برای امام رضا علیه السلام می سرودم، چون به این بیت رسیدم: خروج پیشوایی كه ناگزیر خروج كند، حتمی است به نام خداوند و با بركت بپا خیزد هر حق و باطلی را میان ما جدا سازد و [پیروان آن دو را] پاداش و كیفر دهد
[ صفحه 54]
ایشان به سختی گریستند. سپس رو به من كردند و فرمودند: ای خزاعی! روح القدس بود كه از زبان تو این دو بیت را بر خواند.
یقین آن شاهد قدسی خدایا
برون از پرده غیبت بیاید
دهد پاداش و كیفر، بر سزاوار
جدا هر حقی از باطل نماید
[ صفحه 55]
[1] كمال الدين، صص 372 و 373.