کد مطلب:284980 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:243

حدیث 33
عن دعبل بن علی الخزاعی، یقول: انشدت مولای الرضا، علی بن موسی علیهما السلام، قصیدتی التی اولها:



مدارس آیات خلت من تلاوه

و منزل وحی مقفر العرصات



فلما انتهیت الی قولی:



خروج امام لا محاله خارج

یقوم علی اسم الله و البركات



یمیز فینا كل حق و باطل

و یجزی علی النعماء و النقمات



بكی الرضا علیه السلام بكاءا شدیدا ثم رفع راسه الی، فقال لی: یا خزاعی! نطق روح القدس علی لسانك بهذین البیتین.... [1] دعبل بن علی خزاعی گوید: آن قصیده ام را كه آغازش چنین بود: مدرسه های آیات از تلاوت تهی مانده و خانه وحی، بیابانی بی آب و گیاه را ماند برای امام رضا علیه السلام می سرودم، چون به این بیت رسیدم: خروج پیشوایی كه ناگزیر خروج كند، حتمی است به نام خداوند و با بركت بپا خیزد هر حق و باطلی را میان ما جدا سازد و [پیروان آن دو را] پاداش و كیفر دهد



[ صفحه 54]



ایشان به سختی گریستند. سپس رو به من كردند و فرمودند: ای خزاعی! روح القدس بود كه از زبان تو این دو بیت را بر خواند.



یقین آن شاهد قدسی خدایا

برون از پرده غیبت بیاید



دهد پاداش و كیفر، بر سزاوار

جدا هر حقی از باطل نماید





[ صفحه 55]




[1] كمال الدين، صص 372 و 373.